bizim olan şiir

Belki hiç bilmeden öleceğim
Hangi suskunluk treni ulaşır
İçindeki duraksız sessizliğe
Merhamet,
miğferi delik yalnız asker
Elimden tut diyorum çünkü
Sen tuttukça beliren bir kalabalık var göğsümde
Ezgisinden kopuk bir zincirle bağlanmışken sûni gün doğumlarına
Şimdi hangi vakitte öleceğimi bilmemek acziyetim değil hakkımdır
Cellat kılıcı altındaki kelle kadar
Özgürüm bu dünyada
Elimden tut diyorum çünkü o zaman
Hiçbir saat yetmiyor kalp atışlarımı saymaya
Zarif kıyım fabrikasyon adamlar,
Hiçbir genç kızın günlük tutanağında adı geçmemiş adamlar
Aşkı anlatıyor ekranlarlarda.
Sûretini mesai saatlerinden almış
Esnaf gülüşlü kadınlar
Tebessümünü kablosuz heyecanlara bağlayan çocuklar arasında
Elimden tut diyorum çünkü
Yeni bir yuva inşa etmeliyiz
Toprağı katışıksız ve bize ait tuğlalardan